Babs

Babs, mijn trots al meer dan zeven jaar. Iets meer dan zeven jaar geleden werd ik voor het eerst wereldkampioen tafelvoetbal in Nantes bij de junioren. Dit was de tijd dat wij ook rustig begonnen te flirten. Ik heb eerst een aantal blauwtjes bij jou moeten lopen, voordat jij ook door kreeg dat ik niet zomaar opgeef. De aanhouder wint, zullen we maar zeggen. Nu zeven jaar verder wonen we al anderhalf jaar samen en hebben wij toch al het een en ander samen meegemaakt. Allemaal begonnen bij het eindgala van onze middelbare school periode. Het gala waar Tilly ons naartoe heeft gebracht. Oma Flat, die toen nog leefde vroeg mij of ik al een date had voor het gala, waarop ik antwoordde: “Nee oma, maar dat komt goed. Dat regel ik wel!”. Dit deed ik dan ook met een grote bluf op het terras, terwijl jij tussen je vriendinnen een sangria aan het drinken was: “Babs… Jij gaat met mij naar het gala toch..?”. Daar zat je dan met je mond vol tanden. Ik kreeg geen antwoord en dacht wederom een blauwtje te hebben gelopen bij jou. Totdat ik wandelend van de stad naar huis een telefoontje van je kreeg: “Je was toch niet serieus net he?” “Jawel, dat was ik wel..” “O, dan moet ik Simone gaan inlichten dat ik dan toch met jou ga”. Ik weet nog dat ik dat moment een sprongetje van geluk heb gemaakt. Het begin van een hele mooie tijd.

Inmiddels wonen wij al anderhalf jaar samen in Heerlen en gaat het gewoon ontzettend goed. Jij werkt full-time als verpleegkundige bij Mondriaan. Dit gaat jou geweldig af, maar ja hoe kan dat ook anders met iemand zoals mij waar je iedere dag op kunt oefenen. Buiten het werk doe jij ook vrijwel al het huishouden, ik heb hier enorm veel waardering voor, ook al laat ik dit niet altijd blijken. Want heel realistisch gezien ben ik van hotel Mama verhuist naar hotel Babs. Af en toe maak ik een uitstapje richting andere hotels, maar dat is omdat ik dan weer eens weg ben voor een tafelvoetbal toernooi. De keren dat ik weg ga naar een toernooi vind je nooit leuk, dan ben je weer 3 dagen of meer alleen thuis. Maar ja dan zeg ik altijd weer: “Tja, dat staat in ons contract. Tafelvoetbal is er altijd”. Ook iedere vrijdagavond ben ik er niet vanwege het tafelvoetbal. Al met al kost het enorm veel tijd, geld en energie en waardeer ik het enorm dat ik jou nooit hoor klagen over het feit dat ik alsmaar weg ben.

Babs, dank je wel voor al jou steun, zorgen en liefde voor mij. Ik ben dolgraag bij jou en ik zou je voor geen goud willen missen. Ik hou van jou!